می‏گویند: چشم هایى هست که تو را می ‏بینند؛ دل هایى هست که تو را می ‏پرستند؛ پاهایى هست که با یاد تو دست افشان‏اند؛ دست هایى هست که بر مهر تو پاى می ‏فشارند.
می ‏گویند: تو از همه پدرها مهربان ‏ترى، می ‏گویند هر اشکى از چشم یتیمى جدا می ‏شود بر دامان مهر تو می ‏ریزد.
می ‏گویند ... می ‏گویند تو نیز گریانى!
اى باغ آرزوهاى من! مرا ببخش که آداب نجوا نمی ‏دانم.
مرا ببخش که در پرده خیالم، رشته کلمات، سر رشته خود را از کف داده ‏اند و نه از این رشته سر می ‏تابند و نه سر رشته را می ‏یابند

 این آن لحظه ایست که ما در خسرانیم ،چه مومن ،چه کافر ، چه خوب ، چه بد چه و چه وچه . . . . . . . ، که از آن جمال بی مثال و آفتاب وصال بدوریم و محروم ، ماییم که در صحرای بی آب و علف دنیا ، غریب و بی کس فتاده ایم و دست غفلت بدل نهاده، هر کس سویی فتاده .