_منتظر ردیف اول به نام........شما به دادگاه انتظار احضار شده اید تا از خودتان در برابر حقایق وارده ، به عنوان یک منتظر دفاع کنید...

آیا میتوانیم از خود دفاع کنیم؟ آیا کاری  هست که به آن افتخار کنیم و سرمان را بلند کنیم و بگوییم من این کار را انجام داده ام؟

نه بعید میدانم چیزی باشد ، شاید نهایتا بتوانیم نامی از زیارت آل یس و دعای فرج و دعای عهد بیاوریم....

نه از دعای عهد نمی توان نام برد ، چرا که اگر حتی هر روز صبح ،دعای عهد بخوانیم، همان روز تا شب بارها عهد خود را می شکنیم!

میبینی که دستهایمان خالیست؟ چیزی برای رو کردن نیست ، منتظران کسانیند که به انتظار ایستاده اند و ما  فقط به انتظار نشسته ایم!

فقط نشسته و گفتیم خداکند که بیایی...

پس یا باید پای در رکاب منتظرانی نهیم که به انتظار ایستاده اند، یا سر به زیری و شرمندگی کسانی نصیبمان شود که به انتظار نشسته اند ، یا باید از خواب زمستانی بیدار شویم و به  آغوش بهار پناه بریم ، یا درپی احضاریه ی دادگاه انتظار ، در دادگاه حضور یابیم....

 و آنگاه است که با  شنیدن صدای چکش قاضی دادگاه انتظار، به خود می آییم ، اما دیگر بسیار دیر است.....

پس ناچار دستهای خالی و ملتمس خود را با شرمندگی به سوی وکیل مدافع منتظران امام زمان (عج) می گیریم ، تا شفاعتی نثار حال زارمان کند!

اما اگر امام زمان دلش از ما پر باشد و ما را لایق نداند ،که  گوشه ی چشمی به ما کند چه؟!

آنگاه مطمئنم که با ماده  تبصره های کتاب قانون منتظران رو به رو میشویم....

یعنی چه مجازاتی برای غفلت هایمان، در کتاب قانون منتظران تعیین شده است؟؟؟