ثانیه ها درگذرند و هنوز کسی منتظراست.
ساعت دیواری اتاقم را مینگرم و عبور بیرحمانه ی ثانیه ها...
هجمه ی طاقت فرسای تنهایی و غربت یک نفر تداعی میشود
یک نفر که با حضورو وجودش زندگی را معنا میکند.
معنایی فراتر از عقل و درک‌من وما....
وصدای قلبی راحس میکنم که سالهاست زیر قدمهای سنگین گناهانمان ترک خورده

تنگ به آمدن و افسرده حالی و پریشان احوالی نازنینی را حس میکنم که قریب به 12قرن است میان اعمال من و ما محبوس گشته است.
محبوس زندانی به وسعت ناجوانمردی ما
راستی هنوز متعجبم!!
متعجب از این همه صبر و تحمل دریغ از یک سرزنش...

غیر از این هم انتظار نمیرود از پدر‌معنوی مهربانمان،از فرزند زهرا«سلام الله علیها»و علی«علیه السلام»..‌‌.
آنکه جور اعمال ناخوشایند مارا میکشد و شبانه روز به یاد ماست‌. همان آقای مهربانی که استغفار و گریه اش برای ما فراموش نمیشود.
گریه هایی که از فرط شدت و زیادت پای چشمان دلربایش را کبود‌کرده است.

پس کجا رفته دلدادگی و عشقمان به حضرت مهدی«عج»؟؟؟
چه میکنیم؟!چه کرده ایم با خود؟!چه کرده ایم با قلب امام زمانمان؟!
غصه هایش را خدامیداند...
غمهایش را الله میداند وبس...
پس چه وقت میآید که غمهایی را که مسببش ماییم از دلش بزداییم؟!
فراموش کرده ایم که گناهانمان قلب و روحش را می آزارد؟!
یادمان رفته که امام حاضرو ناظری هم داریم؟!
دلیل دلشکستنمان چیست؟!دلیل غصه دادن و مغموم کردنمان چیست؟!

وقتش نرسیده به خودآییم؟!وقتش نرسیده که ندای هل من ناصرش را پاسخ گوییم؟!
یدانیم که آقایمان مهربان است و میدانیم که هر لحظه که به جانبش رو آوریم میپذیرد مارا.پس گامیبرایش برداریم و به او نزدیک شویم.

هنوز جای کسی خالیست...
ظهورش نزدیک است انشاءالله
کمی اماده شویم
تا سر افکنده نباشیم روبروی نگاه زیبایش...