نوشته شده در تاریخ 96/2/15 ساعت 2:20 ع توسط محسن ملکی
مهدی جان!بگذار تا نباشد بر من صبحی که بدون تو آغاز شود.در آن پگاهی که نسیم عشق شروع به وزیدن می کند،در آن سکوت صبحگاهی،فقط تویی که می توانی روح سوهان خورده مرا از زخم زمانه التیام بخشی.
مولای من!می گویند انتظار مثل درد دندان است ولی،اگر این طور بود،آن را به راحتی به دور می انداختم.والله که از انتظار بند بند وجودم در آتش فراقت می سوزد.
یاصاحب الزمان!تا کی در آسمان به پرنده خیره شوم؟تا کی گل های سرخ را به یادت به پرده سنجاب کنم؟تا کی در پیاده روی انتظار قدم زنم؟
مولای من!ارمغان غیبت تو،دل شکسته ای است که در قفس سینه ام بر بستر انتظار آرمیده است.
یاصاحب الزمان!سایه سبزت بر سرم کم مباد.ای کاش دعایم مستجاب می شد که خداوند گناهانم را به محضرت نرساند تا دل پر دردت از دست نوکر بی مقدارت نرنجد،کاش بر دعای فرجم در حق تو ای گل زهرا،مرغ آمین،آمین می گفت و تو را از زندان غیبت نجات می داد.
نمی دانم چطور بگویم که خودم هم راضی شوم.اگر با زبان دلم شروع کنم حرفم زود تمام می شود،اما دوست دارم با همان امامی نجوا کنم که بهایی برای محبتش نداده بودم.
داشتم زندگی ام را می کردم؛تا این که صحبت از آقایی به میان آمد که خود غریب بود و به درد دیگران آشنا.
گفتم یا علی بگویم و با آقایی که این همه ذکر خیرش را می کنند،صحبتی کنم.
کلام اول همان و جواب هم همان.به خدا اصلا نمی توانم چیزی از محبت اربابم بگویم.اگر شرمندگی را بهانه قرار دهم،باز هم وجدانم راضی نمی شود و راستی اگر شرم می کردم...
وکلام آخر:
خدایا آگر قرار است بمیرم،بگذار امامم بیاید.اگر قرار است بسوزم،بگذار امامم ببیند.واگر قرار است به غربت نشستن او از جانب ما باشد،الهی العفو!
جمعه ها