روزگار عجیبی است !
از زمین و آسمان می نالیم و شکوه میکنیم .
غم و غصه دنیا بر روح و جانمان چنگ اناخته است .
به آب و آسمان نگاه نمیکنیم .
با لیخند عارفانه و شادی عاشقانه بیگانه ایم .
انتظار نمیکشیم ، گویی منتظر نیستیم .
دلهایمان را به " ان الارض یرثها عبادی الصالحون " خوش نمیکنیم .
برای روز رهایی لحظه شماری نمیکنیم .
به راستی که حال و روزمان درین زمانه گریستنی است .
جماعت !
باور کنید وعده خدا دروغ نیست .
باور کنید آمدن حبیب دور نیست .
باور کنید که تنها نیستیم ، او در همین نزدیکی است ؛ حرف های ما را می بیند ، برایمان هر روز نه یکبار ،
که صدها بار دعا میکند ، اما من و تو یاد او را از ذهن برده ایم و به اندازه خوردن آبی او را دوست نمیداریم.
آیا وقت آن نرسیده که در روزهای جمعه ف ندبه های دلتنگی سر دهیم ؟
آیا وقت آن نرسیده که قنوت نمازهایمان را با دعا برای او زیبا کنیم ؟
آیا نمی توانیم صبحگاهان با دعای عهد ، پیمان قدیمیان را به یاد آوریم و شبانگاهان با دعای فرج
، سلامتی و ظهور آقایمان را از خدا بخواهیم ؟
چرا ! ما می توانیم ..
حتی اگر او از چشم ما غایب باشد ، ما از چشم او غایب نیستیم .
اگر خورشید را نمی بینیم ، تقصیر ابرها نیست ، گناه چشمانمان است که بارانی نیستند !

اللهم عجل لولیک الفرج