نمی‏دانم چرا وقتی به او می اندیشم در خیالات گم می‏شوم؛

 در حالی که او چراغ اندیشه‏ هاست، فروغ دیده‏ ها، خورشید هدایت و عشق است.

 یا چرا وقتی می‏خواهم از او بگویم نمی‏توانم، احساس می‏کنم قادر به حرف زدن نیستم یا هر وقت می‏خواهم  از او بنویسم احساس می‏کنم که اصلاً سواد نوشتن ندارم.

 شاید من لیاقت نوشتن و حرف زدن از او را ندارم.

 شاید آن قدر در گناهان غرق گشته‏ام که مولایم نمی‏خواهد حتی نام مبارکش بر لبانم جاری شود.

 آری او عاشق واقعی می‏خواهد و ما تنها از عشق او دم می‏زنیم و در عمل خلافش را ثابت می‏کنیم. هر روز با اعمال ناشایستمان دل نازنینش را می‏شکنیم و او را رنجیده خاطر می‏سازیم.
 خدایا ! همان طور که عشق مولایمان را در دلمان نهادی، راه خشنودی او را هم به ما نشان ده.
                                                

http://entezar4.blogfa.com/post/30