مهدی جان سلام علیکم،

آقا جان قرار است با زبان الکن و قاصر خود با تو دقایقی سخن بگویم اما نمی دانم به جز عشق، دوستی و معرفت با تو از چه سخن بگویم؟

ای عزیز محفل و آرامش دل! با تو چگونه سخن بگویم، که بغض نبودنت سخت گلویم را می فشارد، این لحظه که برای تو نامه می نویسم، دانه های اشک چشم گنهکارم می باشد که یاری ام می رساند.

آقاجان من نوکرم و تو مولای من. من گنهکارم و تو سراسر نور و عشق؛ پس چگونه با وجود این همه عظمت در وجود تو و این همه حقارت در وجود من، این کنیزک ناچیز با تو سخن بگوید. آقا از دلتنگی هایم برایت سخن بگویم یا از لحظاتی که با یاد تو به خلوت می نشینم و گنجینه اسرارم را تنها برای تو می گشایم؟ اما از هرچه و هر لحظه که بگویم بازبا تو بودن برایم همه شوق و سیر به ملکوت می باشد، پس فرق ندارد که از چه سخن بگویم.

ای محبوب دل ای راز درون کی از ره خواهی آمد؟ و گرد و غبار انتظار را از دیدگان پر درد ما خواهی زدود؟ و کی بوته انتظار ما به ثمر خواهد رسید؟ و میوه ظهور چیدنی خواهد شد؟

مولا و مقتدای من می دانی که تا چه حد به تو عشق می ورزم و آرزوی جان فشانی در راه تو را دارم. زندگی بدون تو لحظه ای برایم شیرین نیست، حتی اگر تمامی نعمت های خداوند سبحان مرا در خود غرق ساخته باشد، من غرق در دریای رحمت حق و غوطه ور باشم، چرا که تو مالک اصلی(بعد از خدا خداوند لم یزل) و قاصد به حق و خلیفه الله در زمینی، پس این زمین بدون مالک را دریاب که بی شک محتاج وجود پر تلالو توست. ای کاش می دانستم که مرا به کنیزی خویش خواهی پذیرفت یا نه؟

مولا جان مرا دریاب که دل دریایی من بی تو مردابی بیش نیست و مرا دریاب که در رکاب یاران تو شهیده راه حق و عدالت گردم، بیا بیا تا جان را عدالتی شیرین بخشی.