به نام رب مهدی لب گشایم              سرود غربتش را می سرایم

سخن از غربت مهدی زهراست       سخن از بی وفایی من و ماست

غم مهدی غمی جان کاه باشد            از ان کمتر کسی آگاه باشد

کجا یوسف چنین زندان کشیده           کجا یعقوب این هجران کشیده

شکیبایی از او شرمنده گشته             زغم جان و دلش آکنده گشته

زند ایوب زانو محضر او                 بیاموزد صبوری در بر او

هزار و یکصدو هفتاد سال است        که میداند مولا در چه حال است؟

فدای غربتش یاور ندارد                  به این غربت کسی باور ندارد

از او مظلومتر در این جهان کیست    زکنه غربتش کس با خبر نیست

به غیبت سوزو اشک و آه دارد         چو جد خویش سر در چاه دارد

تو گویی خار در چشمش نشسته         دلش از غفلت شیعه شکسته

قسم بر صورت زهرا که نیلیست        به رخساری که ازرده ز سیلیست

در این غم اشک ال الله جاریست        حدیث قرنها چشم انتظاریست

غریب و یکه و تنهاست مهدی            کجا شد شیعیان این رسم مردی؟

همه کردیم مهدی را فراموش        رسد هل من معین همواره بر گوش .....