زمستان که بساط خودش را جمع کند، ما یک‌سال بزرگ‌تر می‌شویم...
و این روزها که دور و برمان همه سرگرم خانه‌تکانی‌اند، باید خودمان را بتکانیم... سبک شویم.
ما که به "خورشید" اقتدا کرده‌ایم...
ما که از شماییم...
ما که جانمان به تو بسته است...
بی‌صبرانه منتظر بهاریم!
وقتی که شکوفه‌های "انتظار" به بار خواهند نشست و تو خواهی آمد.
خدا را چه دیدی... شاید همین فردا...
[اللهم عجّل لولیک الفرج]
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
امسال "بهـار" بی‌تو یعنی "پاییز"
تقویم به گور پدرش می‌خندد