اخم نکن به روزگار؛ فرزند آدم!

چه طور دلت می‌آید؟

روزگار را من و تو می‌سازیم.

بی‌تابی پاییز را هم بگذار به حساب پریشانی "او" در غم بهار...

ما لابه‌لای سرزمین دلمان، بذر محبت کسی را کاشته‌ایم که بودنش امان است برای زمینی‌ها، آسمانی‌ها!

اما یوسف‌مان را در کوچه‌های غفلت دل، گم کرده‌ایم؛ با همین گاهی دلواپسی‌های کـال.

این درخت‌ها که زرد شده‌اند، سبز می‌‌شوند. اخم نکن به روزگار...

دور و برت را خوب نگاه کن، "خورشید" همین حوالی‌ست.

 ای عابر پس‌کوچه‌های دل......................... کجایی؟