هزار و چند سال هجری بی خورشید را جا گذاشتیم؛

کودک‌ که بودم آن قدر از تو با تیغ به دست شنیده بودم که می‌ترسیدم بیایی،

 چه ‌می دانستم بلاگردان مایی!

چه می‌دانستم پرتو مهربانی‌ات زندگی‌مان را به نور امید روشن می‌کند!

 دو سه روز دیگر

اسفند امسال را هم دود می‌کنیم

 و  یک سال بزرگتر می‌شویم؛

می‌خواهم این شب عیدی

دعا کنی

برای این سرزمین و مردمان چشم به راهش،

و برای منتظرانی که کمی‌ آن سوتر دعای فرج می خوانند

ما هم

دعا می‌کنیم

بهار با آواز قدمهایت بر جانمان بنشیند

علی احمدی