بازهم سلام

نکند خسته شده ای از این مثنوی عطش آلود فراق.از زبان مچاله ای که خود در بازی روزگار گم شده است و به رویمان نمی آوری.اما ما با این حرفهای همیشه در گلو،آن اتفاق بزرگ را آه می کشیم و در گرفتاری این سال مررگی ها به نبودنت خو نکرده ایم و در دلمان فقط با وعدی حتمی خدا قرص می شود.

اگر بدانی با دل این هر جایی مان چقدر دوست داریم گذرت به سرزمین دلتنگی ما بیافتد خدا خدا می کند امروز پیش از آن که آفتاب در دریا غرق شود بیایی.

اللهم عجل لولیک الفرج