انتهای این جاده،ابتدای رسیدن ِتوست.روزهای فراق سالهاست که از مقابل چشم های سرخمان راه می روند.

عقربه های ساعت سرگیجه گرفته اند بس دور خودشان دویده اند و سراسیمه منتظر تا تو به غصه هایشان دل بگشایی.

آب مسافر همیشه حاضر تمام دریاها را به چشم هایم ریختم.

جمعه فقط یک بهانه است.می دانم غفلت من از غیبت تو تلخ تر است.

اللهم عجل لولیک الفرج