دلم می خواهد بر بال باد بنشینم و آنچه را پروردگارم پدید آورده را زیر پا گذارم تا مگر روزی به پایان این دریای بیکران رسم و بدان سرزمین که خداوند سرحد جهان خلقتش قرار داده است فرود آیم از هم اکنون  در این سفر دور و دراز ستارگان را با درخشندگی جاودانی  خود می بینم که راه هزاران ساله را در دل افلاک می پیماید تا به منزل نهایی سفر خود برسند.

بدان جا می روم که دیگر ستارگان فلک را در آن راهی نیست .به پایان آن جاده دراز انتظار می روم تا تو را پیدا کنم .دلیرانه پا در این جاده خلوت ظلمت و خاموشی می گذارم و به چابکی نور شتابان از آن می گذرم اما کار آسانی نیست طی کردن کلمات تا آنجایی که تو ایستاده ای ای مولای من،ای صاحب الزمان،ای مسافر جاده غریب انتظار ،جهان تشنه لحظه دیدار است. باز گرد و با رگ های برافروخته خورشید این پرده سیاهی و ظلمت را کنار بزن .

ای مهتاب شب های تارم ای منجی عالم بشریت بیا،ای معشوق دل های عاشق خسته به امید ظهورت ،غروبهای جمعه را یک به یک پشت سر می گذارم و می گویم"اللهم اشف صدر الحسین بقیام الحجه(عج)".