غروب غم انگیز یک جمعه بود

و مـن منـتـظر غرق دلـواپـسی

دلم شور می زد به یاد کسی

سرانجام پرسیدم از مادرم

چرا جمعه ها غرق در ماتم است؟

غروبش پر از درد و داغ و غم است؟

و مـادر بمـن گـفت،ای فرزنـدم

قرار است در جمعه ای پر نوید

بیاید مردی بزرگ،آسمان تبار

نشسته بر اسبی سفید

و می آورد با خودش عشق و مهر و امید

برای همین است ما جمعه ها بی قراریم

همه چشم در ره آن نوبهاریم