بگذار از دلتنگی های دیروزت برایت بنویسم و از دل شکسته ام . بگذار از فاصله ها و از خزان بی بهار دلم برایت بگویم ، از نم چشمان ترم بنویسم و از تنهایی ها و نفس های بریده بریده ام .اجازه فرما داشته های دل ناچیزم را نثار وجود مهربانت کنم و سرانجام ، پنجره های امید را بگشایم .به همه بگویم هراسان نباشند از شب ، از ابرهای سیاهی که ما و تو را از هم جدا کرده اند .نترسند از هوای مه گرفته . در پشت پنجره ها خورشیدی پور نور انتظار ما را می کشد.

کاش بشود فقط یک آرزو داشته باشم و تو آن آرزو را برایم به حقیقت برسانی ،آرزوی ظهورت را.

بهناز بهادری کیا –تهران