تشنه را عطش نمی کُشد،فکر آب می کُشد مرا

جمعه های سرد و بی طلوع، این سراب می کُشد مرا

بس که ندبه خوانده نای من،صبح خسته از صدای من

بس که چشم باز مانده ام ، حرف خواب می کُشد مرا

عاشقی قطره ای چو من، آن هم عشق ِروی مهر وماه

من کجا و عشق او کجا، آفتاب می کُشد مرا

هر گناه و هر خطای من، ثبت شد میان یک کتاب

چون شنیده ام که خوانده ای ،این کتاب می کُشد مرا

هر قنوت و هر دعای عهد ،خالصانه محض روی تو

گوئیا حساب کرده ای، این حساب می کُشد مرا

وعده های داده تو را ،جمعه جمعه ثبت کرده ام

از ثواب منتظرنگو!این ثواب می کُشد مرا

مریم عربلو