تمام جاده ها را مسافری پیرم                      اگر نیایی از این انتظار می میرم

نمانده شوق سرودن به روی لب هایم           دراوج شور جوانی ببین چه دلگیرم

به عشق دیدن تو پر کشیده ام اما               دوباره فاصله ها می کنند زنجیرم

تورا هزار بار دیده ام در عالم خواب                نگو که دوری وتنهایی است تعبیرم

چقدر منتظرم تا بیاید آن روزی                      ببینمت و ببینی مرا که در گیرم

هنوز با نفس سرد زیستن درمه                   بیا که بی تو از این لحظه های خود سیرم

اگر چراغ دهی از نگاه پر نورت                       اگر زلال شود چشمه های تصویرم

تمام پنجره ها را چه سبز خواهم دید              چه افتخار بزرگی شده است تقدیرم         

       سروده ی فاطمه زاهد مقدم