عرشی من!وه چه دور است آسمانت از زمین

لحظه ای یک چند پایین را نگر،بالا نشینم!

شاخه هایت دور،اما کاش می شد،کاش می شد

یک سبد خرشید از سر شاخه مهرت بچینم

پایکوبی می کند بر خاک باران ستاره

شانه وقتی می تکانی،آسمان هفتمینم!

در من من میل پروازی ست اینجا چون غباری

می نشینم تا تو را یک روز توفانی ببینم

کی می آیی؟جاده می گوید که روزی خواهی آمد

هادی محمدزاده