یگانه محبوب! دیر زمانى است چشم‏هاى ما بى‏تاب و منتظر به افق‏هاى دور دست چشم دوخته‏اند تا تو از کرانه امید طلوع کنى، قفس تکرار روزهاى هجران را بشکنى و اجازه دهى در آسمان وصالت پرنده شویم
اى پاک و زلال! ببین براى دیدنت چقدر مشتاق و بى‏قراریم. تو به کوچکى و حقارت ما منگر. اى دریاى عظیم، بیا و به قلبمان عزیمت کن. اى خورشید بى‏کرانه ازلى، دستان پر معنا و چشمان پر نیازمان را ببین و بر سجاده‏اى که نمازش عشق است، طلوع کن.
مولاجان، بگذار در بزم حضور به تماشایت بنشینیم و چشمان بى‏نور ما به سرمه خاک پایت روشن شود. اى عزیز زهرا، بیا که از کودکى بر پنجره فولادى عشق گره زده‏ایم تا تو از ره بیایى و عقده و گره دلمان را به دیدارت بگشایى.

در غم هجر رخ ماه تو در سوز و گدازیم‏
تا به کى زین غم جانکاه بسوزیم و بسازیم‏
شب هجران تو آخر نشود رُخ ننمایى‏
در همه دهر تو درنازى و ما گرد نیازیم‏