پیش از آن کاین آسمان افراشتند

عشق تو در جان خلقت کاشتند

طرح خلقت را اگر انداختند

بر ظهور تو بهانه ساختند

آفرینش را تو عظما بدعتی

آفتاب آسمان خلقتی

تو ظهور نور در مُلک شبی

روح بشکوه حیات مذهبی

حاصل صبر علی فریاد توست

پاسخ فریاد زهرا،داد توست

بوی تو جاری است در جانهای ما

نام تو پیچیده در آوای ما

باد می خواند تو را در گوش باغ

بید،لرزان از تو می گیرد سراغ

بلبلی سر کرده در آغوش گل

می سراید راز تو در گوش گل

سار بر سرو از تو می گیرد خبر

مرغ حق نالد تو را شب سربسر

می درد گر غنچه پیراهن به تن

از شمیم توست در دشت و دمن

از تو پروانه شبی شعری سرود

شمع،شب را تا سحر آشفته بود

چشمه تا از رود نام تو شنید

اشک شده وز دیده سنگی چکید

دشت تا دشت از تو می گوید زمین

مهر تا ماه از تو می خواند حزین

بوم از باد پرسید،کو

آنکه دنبال اویی کو به کو؟

منکران خورشید را ناباورند

در حجاب زور و تزویر و زرند

ای چو خفاشان به شب بگریخته

پرده شب را به چشم آویخته!

زنده،عالم زاشتیاق روی اوست

در همه ذرات های و هوی اوست

قامت صبر زمان پوسیده است

لاله های کربلا روییده است

از افق تا دشتهای سینه‌ها

شد شقایق از ابتدا تا انتها

لاله‌ها در راه سرخ انتظار

پرپرند از اشتیاق روی یار

تا کی آید از ره آن معنای دین

آن شکوه عشق،آرام زمین

در پی عشقید اگر زین ره شوید

عاشقان،عاشقتر از عاشق شوید

انتهای انتظار است آن امید

کز دل شب می دمید صبح سپید

رخت بر بسته است از دلها،قرار

عالمی در اضطرا ر است،اضطرار

آسمانها چون تویی قایم بپاست

با تو گر عالم بپاخیزد سزاست

صدیقه وسمقی