وقتی ابرهای ماه پایانی بهار مقابل دریچه چشمهای منتظرمان می‌گریزند

وقتی تکرار غریب ثانیه‌ها جای خالی یک منجی را داد می‌زنند

وقتی پیچ و خم کوچه‌های اضطراب را به امید وعده حتمی خدا با اشتیاق طی می‌کنیم

دلمان به یک چیز خوش است:

"این که زیر نگاه بلند تو نفس می‌کشیم"

خدا ما را دوست دارد، دوست نداشت که تو را ذخیره نمی کرد برای ما، آن وقت تنها بودیم و بی کس،

اما دیگر مخواه که میان واژه های فراق جمعه به جمعه گداخته شویم،

ما را دریاب