بگذار ببارد آسمان تا صدای ترنم دانه‌های ریزش را بشنوم، دست دلم را بگیرم، برویم زیر آن غزل فـراغ بخوانیم...
پشت پلک‌هایم یک دنیا "انتظــار" تل‌انبار شده. حالا دلم دارد از جا کنده می‌شود!
می‌گویی چه کنم؟
می‌دانم... می‌دانم باید فکری به حال چشم‌هایم بکنم. باید به داد زبانم برسم. باید دلم را زلـــال کنم تا تو در من "ظهور" کنی...
ما منتظران با همین شبنمی که از گوشه‌ی چشم‌هایمان آویزان می‌شود یک روز آسمان را در دست‌هایمان می‌گیریم.
"خورشید" از آن ماست...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
الهی! شنیدم فرمودی: چه کنم با مشتی خاکـــــــــــ، مگر بیامرزم...