امشب جاده دلم و با ستاره ها فرش کردم و آسمونشو با بی قراری غریب شقایق ها آذین بستم ،به گلدون های سیراب از تشنگی وعده ی یک قطره ی وصل دادم و به پرنده های شکسته بال امید به آسمون آبی که توش بشه هوای تو زندگی کرد...

آقا...آقا....آقای ندیده ام!!! می دونم که بالاخره روزی قدم توی جاده ی بی قراری های دلم می گذاری.....می دونم.